صولي که بايد درباره ربات ها بدانيم

بيشتر ربات ها معمولاً چند ويژگي مشترک دارند. اول از همه اين كه تقريباً همه ربات ها يك بدنه متحرك دارند. بعضي ها فقط چرخ هايي دارند و بعضي ديگر چند قطعه قابل حرکت کردن دارند. نوعاً از فلز يا پلاستيك ساخته شده اند. مثل استخوان هاي بدن شما،‌ هر قطعه با اتصالاتي به قطعه ديگر متصل شده است. يک دست روباتي که به وسيله ناسا ساخته شده اين دست از قطعات فلزي اي تشکيل شده و به وسيله موتورهاي ريزي حرکت مي کند. دست يکي از پيچيده ترين بخش ها براي جور کردن روبات است ربات ها چرخ ها را مي چرخانند و قطعاتي را که با نوعي حرکت دهنده (فعال کننده) به هم متصلند حول لولاها(مفاصل) به دوران در مي آورند. در بعضي از ربات ها موتورهاي الكتريكي و سولنوئيدها به عنوان فعال كننده يا حرکت دهنده مورد استفاده قرار مي گيرند. بعضي سيستم هيدروليك را مورد استفاده قرار مي دهند و بعضي از سيستم بادي(نيوماتيک) استفاده مي كنند(سيستم بادي يا نيوماتيک، سيستمي است كه به وسيله گازهاي تحت فشار هدايت مي شود). ربات ها ممكن است همه اين فعال کننده ها را به كار برند. يك ربات به يك منبع انرژي نياز دارد تا اين حرکت دهنده ها را براند. بيشتر ربات ها يا يك باتري دارند يا به پريز ديوار متصل مي شوند.

ربات هايي که سيستم هيدروليك دارند، به يك پمپ هم نياز دارند تا فشار مايعات و سيالات هيدروليك را تنظيم كند و ربات هاي بادي هم به متراكم كننده هاي هوا(کمپرسورها) يا مخازن هواي فشرده نياز دارند. حرکت دهنده ها همه به يك مدار الكتريكي سيم كشي شده اند. مدار به طور مستقيم به موتورهاي الكتريكي و سُلِنوئيدها انرژي مي دهد و سيستم هيدروليك به وسيله سوپاپ ها يا دريچه هاي الكتريكي فعال مي شود. سوپاپ ها مسير جريان تنظيم فشار را از ميان ماشين تعيين مي كنند. براي حركت دادن يك پاي هيدروليك، براي مثال كنترل كننده ربات، بايد سوپاپ پيش رو را از پمپ باز كند تا يك استوانه پيستون(ميله متحرك) به آن پا متصل شود. مايعي که با فشار تنظيم شده، پيستون يا ميله متحرك را منبسط مي كند و پا را به جلو مي چرخاند. به طور نمونه به منظور حركت دادن قطعات در دو جهت،‌ روبات ها از ميله متحركي(پيستوني) استفاده مي كنند كه مي تواند به هر دو مسير رانده شود. رايانه ربات هر چيزي را كه به مدار متصل شده را كنترل مي كند. براي حركت كردن ربات، رايانه روي همه موتورهاي لازم و سوپاپ ها سوييچ برق يا گزينه مي زند. بيشتر ربات ها براي تغيير عملکرد قابل برنامه ريزي هستند. به اين ترتيب شما به راحتي مي توانيد براي رايانه تان برنامه جديدي بسازيد.

روبات اوربي ناسا در حال بالا رفتن از پله ها

همه ربات ها سيستم هاي حسي ندارند و تعداد كمي توانايي آن را دارند كه ببينند،‌ بشنوند، ببويند يا بچشند. عمومي ترين حس رباتي،‌ حس حركت است که توانايي ربات براي علامت دادن در هنگام حركت کردنش است. در يك طراحي استاندارد چرخ هاي شکاف داري که به اتصالات ربات وصل شده است مورد استفاده قرار مي گيرد. يك LED(لامپ هاي نوري ريزي که به سادگي داخل يک مدار الکتريکي جا مي گيرند) يک شعاع نور را از يک طرف چرخ و از ميان شكاف ها به يک حس گر نور در طرف ديگر چرخ مي تاباند. موقعي كه ربات يك اتصال بخصوص را حركت مي دهد،‌ چرخ شکاف دار مي چرخد. شکاف ها هنگامي که چرخ مي چرخد، نور را مي شکنند. حس گر نور الگوي نور تابيده را مي خواند و داده را به رايانه مخابره مي كند. رايانه دقيقاً مي تواند بگويد كه لولا با چه فاصله اي براساس اين الگو بچرخد. اين همان سيستم پايه اي است که در موس هاي رايانه ها مورد استفاده قرار مي گيرد. اين ها که گفته شد عناصر اصلي ربات ها بودند. كساني كه ربات ها را مي سازند مي توانند اين عناصر را به بي شمار بار با هم تركيب كنند تا ربات هاي پيچيده نامحدودي بسازند. در بخش ديگر شما با يكي از رايج ترين ربات هايي که تاکنون طراحي شده يعني بازوي رباتي آشنا مي شويد.